یه نفر هست که نیست

توی زندگی هر آدمی همیشه یه نفر هست که هیچ وقت نیست. یک نفر که دلت گهگاه براش تنگ می شه. این دلتنگی همیشه همراهت هست. مثلاً با تو میاد سر میز صبحونه و نمیذاره یه قولوب چای از گلوت پایین بره. بس که بغض جا میذاره وسطش. پشت چراغ قرمز حواست رو جای دوری پرت می کنه. اونقدر که باید ماشین های پشت سری کلی بوق بزنن تا تو بفهمی چراغ سبز شده. این دلتنگی شاید حتی خودش رو بندازه روی میز کارت و تو یه دفعه به خودت ببایی و ببینی توی تمام نامه های اداری بعد از «با عرض سلام» اسم قشنگ یه نفر رو تایپ کردی. رهگذران تو رو یه آدم تنها می بینن که سر به زیر و ساکت قدم می زنه. ولی فقط خودت و خدا میدونید که دنبال جای پاهای چه کسی رو روی موزاییکهای پیاده رو میگردی .دلتنگیت حتماً نمیذاره شام بخوری. با خودت فکر می کنی خوابت می بره و خلاص می شی از این همه احساس تنهایی و دلتنگی . اما چشم که روی هم بذاری تازه بهونه دلتنگی هات آوار میشن رو سرت.

عشق است دیگر چه می شود کرد؟!

#همین