یکی از جملات کلیشه‌ای روانشناسیهای زرد اینه که: تو اگه فقیر به دنیا بیای تقصیر خودت نیست ولی اگه فقیر از دنیا بری تقصیر خودته!
من بشدت با این نظریه مخالفم چونکه موفقیت یا عدم موفقیت آدما توی زندگی وابسته به چند عاملِ محدود نیست و طیف عظیمی از عوامل دست بدست هم میدن تا یه فرد به عنوان یه آدمِ موفق یا شکست خورده شناخته بشه.
جبر جغرافیایی یعنی خانواده‌ایی که در اون به دنیا اومدی، کشور و حکومتی که در اون زندگی میکنی، حتی شهر و محله‌ایی که در اون زندگی میکنی و خیلی عوامل دیگه.
اینو باید بخاطر داشته باشیم که مسابقه‌ی بی‌رحم زندگی رو همه از یک نقطه، شروع نمیکنن و یه وقتایی شما بخاطر شرایطی که داری از رقیبت چند متر جلوتر و یا عقبت‌تری.
این جملات کلیشه‌ایی سعی داره مسئولیت رو از سیستم حاکم بگیره و همه‌ی تقصیرات رو گردن فرد بندازه.
نظامهای سرمایه داری و ساختارهای حکومتی از روانشناسیهای زرد حمایت میکنن و بهشون تریبون میدن چون اولا براشون پولسازه و دوما حکومتها رو تبرئه میکنه!
مثلا سعی دارن به شما بقبولونن که، ببین فلانی تلاش کرده و تونسته، پس اگر تو نتونستی اونقدر که باید تلاش نکردی، مثبت فکر نکردی، با قانون جذب جلو نرفتی و تو، تو، و تو... اینجاست که مسئولیت همه‌ی اینا میوفته گردن شخص و ساختارهای حکومتی که میبایستی شرایط لازم رو بصورت مساوی بین افراد ایجاد کنن که در یک شرایط مساوی رقابت کنن، تبرئه میشن!
پشت سر هر آدم موفق که به قله‌ی موفقیت رسیده گورستانی از آدمایی هست که خواستن و تلاش کردن ولی شرایط براشون محیا نبوده و نتونستن.
خلاصه که خواستم بگم اگه همه‌ی تلاشت رو کردی ولی بخاطر شرایط نابرابر به اون جایگاهی که مدنظرت بود نرسیدی، این دلیل نمیشه که ناامید بشی و دست از تلاش برداری چون زندگی به طرز ناجوانمردانه‌ایی نابرابره.
#همین
اگه دوست داشتین این کلیپ رو هم ببینید دریافت
