ترانه‌ی مادری

عاشقانه‌ی مادر رو کسی نمیتونه ادامه بده، مادر بازیگر نیست که بعد فوتش یکی دیگه سناریوش رو برداره و نقشش رو بازی کنه، مادر تموم داستانه.

خونه‌ی بی‌مادر یه خونه‌ی خالیه، تمام وسایلش هست، فرشها زیرپا، قاب عکسها رو دیوار، استکانها و ظرفها توی آشپزخونه، گلدونها پشت پنجره، پرده‌ها آویزون، همه‌ی اون چیزی که خونه‌ی مادر رو ساخته بود، هست ولی خونه آهنگش رو از دست داده، هر مادری آهنگ مخصوص خودش رو داره، آهنگی که هیچوقت بازخونی نمیشه.

برای همینه که نمیشه فیلم «مادر» علی حاتمی یا بی‌بیِ فیلم «قصه‌های مجید» یا مادرِ «خانه‌ی سبز» یا مادرِ «مهمان مامان» رو با چهره‌ایی دیگه تصور کرد چون هر مادری آهنگ خاص خودش رو داره.

آرزو میکنم هیچ‌وقت خونه‌تون بی آهنگ نباشه.

 

#همین

_به مناسب دومین سالگرد کوچ مادر