اثر نورافکن

دوشنبه, ۵ تیر ۱۴۰۲، ۱۰:۱۱ ق.ظ

اثر نورافکن وقتی اتفاق میوفته که اولا ما مدام نگران این هستیم که دیگران چه فکری در مورد ما میکنن، دوما اینکه به این باور میرسیم که مردم درمورد ما فکر میکنن.

مثال بارزش اینه که مثلا وقتی از بیرون میای خونه متوجه میشی که زیپ شلوارت تمام مدت باز بوده و دنیا رو سرت خراب میشه!

چون فکر میکنی همه‌ی دنیا متوجه زیپ باز شلوارت شده در حالیکه حقیقتا هیچکس متوجه نشده و کسی هم که متوجه شده ۱۰ ثانیه بعدش یادش رفته.

واقعیت اینه که هیچکس به ما فکر نمی‌کنه و این داستانها رو مغزمون برامون ساخته که خودش رو مهم جلوه بده.

آقای «جک فیلد در کتاب درود بر خودم» مینویسه:

در هجده سالگی، نگران تفکر دیگران در مورد خودتان هستید وقتی چهل‌ساله می‌شوید، اهمیتی نمی‌دهید که دیگران در مورد شمــا چه فکر می‌کنند و زمانی که شصت ساله می‌شوید، پی می‌برید که اصلا هیچکس در مورد شما فکر نمی‌کرده است !

. کتاب "درود بر خودم" جک کنفیلد

۹ ۰
۰۲/۰۴/۰۵

حامد سپهر

۰۵ تیر ۰۲ ، ۱۰:۵۹

یاسمن گلی :)

جالب بود .
اکثر مواقع آدم ها آنقدر درگیر مشکلات زندگی خودشون هستن که اصلا وقت نمیکنن به ما نگاه کنن چه برسه به اینکه راجبمون فکر کنن.

۰۶ تیر ۰۲ ، ۱۱:۵۶

نوشا ...

پس من احتمالا از بچگی ۴۰ سالم بوده و جدیدا هم دارم شصت ساله میشم ...
ولی دقیقا به این حرف رسیدم... ما خودمون فکر میکنیم بقیه درباره ما فکر میکنن و گرنه اصلا اینجور نیست... خیلی که کسی بهمون فکر کنه همون ۴ تا عزیز دورمونن و بس که اونم فکری کنن باید بیان بگن دیگه :))

۰۶ تیر ۰۲ ، ۱۵:۰۳

ن. ..

آخه هیجده سالگی واقعا بهنون فکر می کنن و چهل سالگی واقعا دیگه فکر نمی کنن
و اینکه واقعا اگه زیپ بازرا کسی ببینه به ده ثانیه یادش نمیره، من خودم تا حالا دیدم و به یه همکار مرد گفتم که به اون مرد بگه لباسش یا زیپش ناجوره

۰۶ تیر ۰۲ ، ۱۷:۲۷

مهدیار پردیس

یه آقایی بوده خیلی وضع مالی توپ و کارخونه‌دار و سرمایه‌دار و این صحبتا. این حاجی تنها باگ زندگیش همین بوده که مدام نگران حرف مردم بوده و فلان. تا اینکه یه پیر فرزانه‌ای بهش میگه برو بدترین و کثیف‌ترین و پاره‌پوره‌ترین لباس جهانو بپوش، سر میدون مرکزی شهر هم وایسا و سیرابی بده دست ملت. یه روز به همین مناول می‌گذره و فرداش میگه حالا با سر و ظاهر همیشگیت (مرسدس بنز و کت و شلوار برند و الخ) برو همون جا از مردم و کسبۀ همون محل بپرس که دیروز یادشون هست تو داشتی سیرابی می‌فروختی یا نه؟ نه‌تنها کسی یادش نبود بلکه مردم حتی یادشون نبود دیروز اینجا دم و تشکیلات سیرابی برپا بوده و کسی داشته اینجا کاسه‌کاسه سیرابی دست مردم می‌داده!
خلاصه خواستم بگم مردم به رنگ نوشابۀ شام غریبان شما بیشتر از زنده و مرده‌تون اهمیت میدن، پس رها کن و لذت ببر از زندگی!
البته یه تعدادی هستن که همیشه حرف مفت می‌زنن (مثلا دربارۀ لباست، حجابت، رنگ موهات، شکل و قیافه‌ات، شغلت و امثالهم) اما اونا اون قدری کم و قلیلن که اصلا نگم برات! :))

۰۷ تیر ۰۲ ، ۰۹:۰۹

سارا

این داستان مهدیار عالی بود با تشکر از استاد:)
اینکه آدما خیلی به خودمون و کارهامون فکر نکنن خیلی خوبه مخصوصا اون وقتهایی که سوتی دادیم:))
لطفا آدمای مهم زندگیمون بهمون فکر کنن همیشه و در هر سنی بقیه واقعا مهم نیستند:)

۰۷ تیر ۰۲ ، ۱۷:۲۵

درباره کامنت جناب مهدیار هم یه سوال دارم، این داستانه یا واقعیت؟ آخه تو واقعیت چجور کسی که مشکلش همین بوده به این راحتی میره پاره پوره می پوشه و سر چهارراه سیرابی می فروشه؟
بیخیال :)

همراز

همراز

خنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودش بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

اثر نورافکن

نظرات (۱۱)

ارسال نظر