داشت دروغ میگفت ،منتها من دوست داشتم باور کنم
فیلم خشم و هیاهو
هومن سیدی
#همین
- ۱۱ نظر
- ۳۱ شهریور ۹۷ ، ۰۸:۲۳
داشت دروغ میگفت ،منتها من دوست داشتم باور کنم
فیلم خشم و هیاهو
هومن سیدی
#همین
یه عادتی دارم از بچگی، نمیدونم شاید تا حالا به بد بودنش فکر نکردم. اینکه هر وقت که از روی پلی که کنارش ساختمونهای بلند داره رد میشم، زل میزنم به خونه های روبه رویی، فکر میکنم ساکنای طبقه های چهار و پنج ساختمونهای بلند حساب پل های بزرگ روبرو، مخصوصاً
اتوبوس خور هاشون رو نمی کنن. به خیال اینکه این بالا هیچ کس نمی تونه ببیندشون
پرده ها رو کنار می کشن و پنجره ها رو باز میذارن. و حتی یه وقتایی تموم شب، چراغ
هاشون روشنه.
توی مسیر با ماشینم که به این پل ها میرسم چشم از پنجره ها بر نمی دارم. چون فکر میکنم پشت هر کدومشون کلی راز هست که چون من فقط یک عابر چند لحظه اییم اشکالی نداره که کشفشون کنم. من فقط میدونم که پشت پرده های آبی و رنگ های روشن معمولاً یه پیرمرد ایستاده که همسرش از بوی پیپ خوشش نمیاد. می دونم که نو عروس های امروزی بعضی از مناطق شهر، عاشق گلدون چیدن روی لبه پنجره ها هستن و اصرار دارن شوهراشون موقع رفتنشون سرکار با غنچه ها هم خداحافظی کنن. من حتی می دونم زن های میان سال وسواسی هم بارون رو دوست دارن. و خیلی وقت ها رخت جمع کردن از روی تراس خونه رو کش می دن تا بارون تند تر بشه. شاید هم بناست که اشک هاشون قاطی دونه های بارون گم بشه.
این وسط دلم واسه راننده ماشین های عبوری از روی پل های بزرگ روبروی ساختمون های بلند میسوزه که نمی دونن چه رویاها و خاطره هایی رو از دست می دن.
# همین
بعدا نوشت: البته هدفم از نوشتن این متن ، یه لبخند بود که پشت یکی از این پنجره ها گم کرده بودم و سالهاست که دنبالش میگردم
سنگین ترین مجازاتی که خدایان یونان باستان می توانستند برای سیزیف در نظر بگیرند این بود که تا ابد کار بیهوده ای انجام دهد. سیزیف محکوم شده بود تا تخته سنگی را از شیب تندی بالا ببرد. مدت ها گذشت و سیزیف در تمام این مدت مشغول بالا بردن تخته سنگ از سربالایی تند بود، اما تا به بالای بلندی می رسید؛ تخته سنگ می غلتید و به پایین دره می افتاد. خدایان فراموش کرده بودند که تخته سنگ بر اثر مرور زمان و ضربه، دچار فرسایش می شود. در صد سال اول، لبه های تیزی که دستهای سیزف را بریده و زخمی کرده بود، صاف شد. در پانصد سال بعدی، پستی و بلندی های سنگ به قدری صیقلی شد که سیزف تخته سنگ را قل میداد و بالا می برد. در هزار سال بعد تخته سنگ کوچک و کوچکتر شد و شیب هموارتر.
این روزها، سیزیف ، تکه سنگ ریزی را که روزگاری صخره ای بود، به همراه قرص های مسکن و کارت های اعتباری اش در کیفی می گذارد و با خود می برد. صبح سوار آسانسور می شود و به طبقه ی بیست و هشتم ساختمان دفترش می رود که محل مجازاتش به حساب می آید و بعد از ظهرها دوباره به پایین برمیگردد.
#استفان لاکنر
کتاب گلوله (مجموعه داستانهای مینیمال) / ترجمه ی اسدالله امرایی
پ.ن: سیزیف قهرمانی
در اساطیر یونان بود
پ.ن: متنفرم از کارهای تکراری
پ.ن: آقا این پنج تومن عیدی مارو کی خورده؟؟:))تماشای تو مثل یک اثر هنری میماند ، مثل یک تابلو ی نقاشی زیبا ، یک قطعه موسیقی یا خیلی چیز های دیگر.مثلا وقتی تابلو های ون گوگ را نگاه میکنیم فقط محسور زیباییش میشویم ، فکر نکنم وقتی تابلو هایش را نگاه میکنیم، کسی به این فکر کند که چرا ون گوگ ،تابلو هایش فروش نمیرفت یا در اواخر عمرش گوش خودش را کند.صرفا لذت میبریم.من فقط میخواهم بنشینم و لبخندت را نگاه کنم ، مهم نیست که به کدام کلاس زبان رفته ای ، کدام دروغ را گفته ای یا شب ها با شب بخیر چه کسی به خواب میروی.من فقط میخواهم یک بار بنشینم و وقتی دستت از مانتوی سفیده ات در نمی آید و کلافه میشوی چهره ات را نگاه کنم.مثل هیچکاک، حتا زمانی که عصبی و کلافه هستی هم تصاویری که میسازی، زیباست.میخواهم وقتی رژ لب میزنی و بعد توی اینه لب هایت را به هم میمالی تماشایت کنم. میدانی، میدانم بعضی حسرت ها بدلم خواهد ماند مثل این که در یک زندگی معمولی از سرکار بیایم و تو یادت رفته باشد ، غذا درست کنی و چهره ات نگران عکس العمل من باشد، کاش آن موقع ساعت برناردی داشته باشم تا زمان را نگه دارم و هرچقدر میخواهم نگاهت کنم.میدانی ، این که میدانم هیچوقت نمیتوانم با لباس حاملگی ببینمت دردناک است . این که هیچوقت نخواهی توانست در حال حمل بچه مان باشی هم دردناک است.احتمالا بعد از نوه ی ملکه انگلستان بچه من تو ، از همه بچه های دنیا بیشتر، پلن پشت سر بدنیا آمدنش بوده است.یادت هست هردویمان چقدر بچه دوست داشتیم؟
دوست دارم تماشایت کنم وقتی که بهانه گیر شده باشی ، دست به کمرت توی خانه راه بروی صورتت پف کرده باشد.ما هیچ وقت بوسه ی صبحگاهی نخواهیم داشت .من هیچ وقت نمیتوانم وقتی موهایت را مثل کوزِتِ بینوایان بسته ای و داری ظرف میشوری ، تماشایت کنم.این ها آدم را دیوانه میکنند.تو یک عالمه جزییات به من بدهکاری.من میخواهم با تو دعوا کنم.عصبی ت کنم.صورتت را هنگام عصبی شدن تماشا کنم.من میخواهم ذوق زده شدنت را ببینم .من میخواهم تورا در همه حالات داشته باشم.من عاشقت هستم و بودم و تو هیچ وقت این را نفهمیدی.عشق از چیزهاییست که کم سر میزند.ادم ها کراش را دوست داشتن را با عشق اشتباه میگیرند.عشق یک چیز استثنایی و نادر است. این روزها خیلی کم پیش می آید.مخصوصا این روزها که فاصله آشنایی تا تخت خواب کمتر از یک هفته است.
من عاشقت بودم و هستم.این را حتا علیرضا آذر هم میداند که این همه دکلمه برای من و تو خوانده است.گوش کردی دکلمه هم مرگ را؟ لیلی تو ندیدی که چه با من کردند. علیرضا راست میگوید.تو ندیدی من چطور دوستت داشتم .تو ندیدی نگاه ادم ها به تابلوی زیبای من ،چه خراشی بر روح من میانداخت اما دیگر تمام شده است و مهم نیست.تابلو را دزدیده اند.چه کسی ؟ کجا؟ چگونه ؟ اش مهم نیست.مهم این است که من دیگر دستم از همه جزییاتِ تو کوتاه شده است و تنها چیزی که به ذهنم میرسد، این است که این قدر نادار شده ام که شاید گوشم را بِبُرم و برایت بفرستم.تابلو های مرا کسی نمیخرد.
#همین
پ.ن : این متن،نوشته ی یکی از دوستای وبلاگی بنام صدرا علی آبادی هست که متاسفانه دیگه نمینویسن و من این متنشو خیلی دوست داشتم و اینجا گذاشتمش تا شما هم بخونید.
اولا سلام
من دو سه هفته ایی میشد که نبودم چون ماموریت کاری بودم و تو این مدت دوستان چالشی رو راه انداختن با عنوان 450 درجه فانهایت (که اولش بگم ، من از عنوانش سر در نیاوردم ) در مورد کتابهایی که توی زندگیمون تاثیر گذار بودن.
دوما اینکه من مثل خیلی از دوستان وبلاگی که کتاب خوانهای قهاری هستن و تو این زمینه ید طولایی دارن کتاب خوان محسوب نمیشم یعنی اینطور بگم کمتر کتابی منو خیلی به خودش جذب میکنه. و همچنین معتقدم در هر برهه از زندگی ما آدمها ، کتابها ، دوستان یا موضوعاتی هستن که ما از اونها زیاد تاثیر میگیریم و شاید این تاثیر رو خودمون هم احساسش نکنیم ولی هست و لزوما این تاثیرات از یه سنخ نیستن و شاید تو هر سنی فرق داشته باشه.
منو خواهرم خیلی چیزا از مادر به ارث بردیم الا همین کتاب خون بودنش رو ، یه کتاب خون میگم یه کتاب خون میشنویدا در کل کتاب خوره تا کتاب خون موضوع کتاب هم براش زیاد مهم نیست فقط یه مطلب خوندنی باشه و همین موضوع باعث شده از همه چیز اطاعات داشته باشه از طبابت بگیر تا تاریخ !
واسه همین هم هست که من دو سال پشت سر هم توی شرکت به عنوان کتاب خوان نمونه انتخاب شدم چون تو این دو سال کل کتابهای کتابخونه ی شرکت رو جارو کردم بردم مامان بخونه:))
علاقه ی زیاد مادر به کتاب باعث شد بیشتر جایزه های دوران کودکی من و خواهرم کتاب باشه و اولیش هم که شاید اکثرتون خونده باشین کتاب "حسنی نگو یه دسته گل" از مرحوم منوچهر احترامی بود که پایانی بود بر حموم نرفتنهای ما:) اصلا تاثیر از این بیشتر؟؟:)
بزرگتر که شدم مامان رمانهای فهیمه رحیمی میخوند شاید توی ذهنش به این فکر میکرد که "فرزند مرا عشق بیاموز دگر هیچ" و این باب آشنایی من به تبعیت از مادر با کتابهای خانوم رحیمی که بقول یکی از دوستان میشه گفت به تنهایی نقش بسزایی در کتاب خون کردن ایرانیها داشته شد و زودتر از اونچیزی که باید عاشق شدم
سالها گذشت و طی مشکلاتی که بوجود اومد تصمیم به رفتن از ایران گرفتم ولی هر بار مشکلی سر راه بود . بیماری پدر و فوتش و تنها موندن مادر ، اقامت دو ساله ی منو توی یونان کنسل کرد ولی هیچ چیز از عطش رفتن از ایران منو کم نکرد تو این میان یه کتاب تو نمایشگاه کتاب از دوستی عزیز هدیه گرفتم و اونهم "بیوتن " از امیرخانی بود که این عطش رفتن رو به اوج خودش رسوند.
تاثیر از این بیشتر ؟؟
#همین
از نسرین خانوم که منو به این چالش دعوت کردن خیلی ممنونم . منم از دوستانی که اینجارو میخونن دعوت میکنم تو این چالش شرکت کنن
ممنون از همگی