فکرش را بکن...

میز کوچکی دو نفره با پارچه ی چهارخونه ی قرمز

فکرش را بکن، خوب نمی شد؟

کنار پنجره ای رو به خیابانی آبی

و دو فنجان که همیشه روی آن بود

شب هایی که باران می آمد می نشستیم، قهوه ای می خوردیم و من هزار سال برایت داستان می گفتم

اما بهتر است قهوه را خودت دم کنی

من را که می شناسی، متخصص سر دادن قهوه ام

حواس درست و حسابی ندارم، تا به خودم می آیم همه چیز از دست رفته

مثل قهوه هایم، مثل قطارهایی که جا می مانم، مثل تو

و حالا به خودم آمده ام...تو نیستی، خیابان آبی نیست، باران نمی بارد ولی من...هزار سال است که برایت داستان می نویسم

و با کوچکترین چیزها به یادت می افتم...

کجا بودم؟

داشتم می گفتم...میز کوچکی دو نفره با پارچه ی چهارخونه ی قرمز...

فکرش را بکن، خوب نمی شد؟

"روزبه معین"

پ.ن : بعضی ها چقدر قشنگ حال دلت رو مینویسن...