طهرون...

خوبیه خیابونای طهرون به اینه که ته نداره ،میتونی یه صبح تا شب توش رانندگی کنی  بدون اینکه تو هیچ خیابونی تکراری بشی.

وقتی یه عصر تا نصفه شب بدون هدف و بی مقصد رانندگی میکنی

 با یه ترانه که دکمه ی ریپلای پخش ماشینتو میزنی و مدام تکرار میشه ، اونقدر که حالت از هرچی ترانه هست بهم بخوره.

این یعنی که یه جایی تو درونت درد میکنه یه جایی اون دور دورا درون خاطرات گذشته ت اذیتت میکنه.

مثل یه موضوع نا تمام ، و امان از این تموم نشده ها.

خوبی خیابونای طهرون به اینه که میتونی توی ماشینت زار بزنی و رانندگی کنی و به گذشته و حال ت و هرچی بوده و تموم نشده لعنت بفرستی و کسی نپرسه چته؟

 بعضی زخمهای کهنه هستن که باید هرچند وقت یکبار روشو باز کنی و نمک بپاشی و دوباره ببندیش تا خیلی چیزا یادت بیاد.

خوبیه طهرون به اینه که راه دررو داره و میتونی یه وقتایی از همه چی فرار کنی ، از خودت از گذشته ت .

 فقط این وسط ...

بدیه خیابونای طهرون اینه که دره نداره که اگه یه روز دلت از عالم و آدم گرفت مسیرتو کج کنی طرفشو... خلاص.

# همین

پ.ن : هر کاری کردم ترانه ی غلط از رستاک رو اینجا بزارم براتون نشد خودتون گوش کنید