چقدر خوبیم؟

دوشنبه, ۱۵ بهمن ۱۳۹۷، ۰۹:۳۱ ق.ظ

"نیکولا" یا خانوم نیلوفر نیک بنیاد رو چند سالیه میخونم اون روز که خبر نامزدیش رو تو وبلاگش نوشت باور کنید اونقدر که براش خوشحال شدم و آرزوهای خوب کردم ، شاید اگه خودم نامزد میکردم اینقدر خوشحال نمیشدم :)))

هر بار که وبلاگش رو باز میکنم منتظر یه مطلب جدید در مورد خودش و آقای رجبی هستم

با اینکه من تا حالا حتی یه کامنت هم واسه پستاش نذاشتم (البته کامنتهاش بسته س فقط میشه براش ایمیل زد) ولی دوست داشتم یه روز بهش کامنت بدم و کلی آرزوی خوب براش بکنم

نمیدونم این حس از کجا ناشی میشه که بعضی هارو میشه فراتر از هر علاقه یا جنسیت یا هر چیز دیگه دوست داشت و بهش احترام گذاشت شاید فقط و فقط این میتونه بخاطر شخصیت و منش اون طرف باشه ولاغیر.

آدمهای خوبی باشیم و انرژیهای مثبت بدیم به اطرافیانمون

#همین

پ.ن : آدمها یه روزی بخاطر کارهایی که انجام ندادن بیشتر افسوس میخورن تا کارهای اشتباهی که در گذشته انجام دادن

۱۱ ۰
۹۷/۱۱/۱۵

حامد سپهر

۱۵ بهمن ۹۷ ، ۱۰:۲۴

نسر ین

نیلوفر علاوه بر این که خیلی بلاگر خوبیه، شخصیت خیلی خوب و دوست داشتنی داره. سر یه کتابی که بهش سفارش داده بودم و نرسیده بود دستم اونقدر که اون پیگیر بود من نبودم مدام بهم پیام میداد و ابراز ناراحتی می‌کرد که کتابم نرسیده.
خلاصه که الهی خوشبخت باشن.

۱۵ بهمن ۹۷ ، ۱۰:۲۶

بهارنارنج :)

دقیقا متم حسم به خیلی از دوستای بلاگیم همینه،گاهی با غمشون بغض میکنم با شادیشون شادی!
گرچه اونا رفتن و براشون اهمیت نداشت دوستان چندسالشون..ولی برای ما هنوز عزیزن

۱۵ بهمن ۹۷ ، ۱۱:۵۰

آلاء ..

منم این حس و به یکی دوتا وبلاگ دارم=)
اما نظر میذارم
و وقتی بروز میشن اولین وبلاگیه که باز میکنم:)

۱۵ بهمن ۹۷ ، ۱۲:۳۱

سارا

خودتون خیلی خوب گفتید شخصیت بعضی آدمها طوریه که حتی از نوشته هاشونم انرژی مثبت میگیریم حتی بدون اینکه حرفی زده باشیم باهاشون
از خوشیهاشون خوشحال میشیم و از غمهاشون دلمون میگیره و همیشه بهترینها رو براشون آرزو میکنیم:)
لازمه بگم فکر میکنم شما خودتونم یکی از این آدمهایید که گفتم :)
با پ.ن هم کاملا موافقم

۱۵ بهمن ۹۷ ، ۱۴:۵۲

فاطمه م_

خیلیی موافقم باهاتون. البته من وب ایشونو خیلی دنبال نکردم ولی منم از این آدما می‌شناختم. کسایی که اینقدر باشخصیت و انرژی مثبتن، آدم عمیقا از خوشحالی‌شون خوشحال میشه.

۱۵ بهمن ۹۷ ، ۱۹:۲۵

Aimless Dandelion

من از مرداد ماه امسال با محیط وبلاگ آشنا شدم تا بحال نه وبلاگ میخوندم نه اصلا میدونستم چیه ...
بخاطر کنجکاوی هام درباره ی یکی از استاد هام با یه وبلاگ آشنا شدم ، نوشته هاش برام جذابیت داشت ، چند تا از نوشته هامو برای نویسنده وبلاگ فرستادم ،ایشون خوندن و گفتن گنگ مینویسم منفی مینویسم واصلا مخاطب متوجه نمیشه دارم چی مینویسم... بهم پیشنهاد دادن وبلاگ بزنم ،دو ماه طول کشید تا تصمیم بگیرم ، بالاخره آبان ماه وبلاگو زدم....
چند روز پیش تصمیم گرفتن وبلاگ نویسی رو کنار بذارن و خداحافظی کردن....
احساس میکنم مثل فردی شدم که تو یه محیط ناآشنا، تنها راهنماشو از دست داده.... بر میگردم مطالب قدیمیشونو میخونم... انگار هستن و مطلب میذارن ولی فقط در لیست وبلاگ هایی که دنبال میکنم یه ستاره ی زرد کنار عکس پروفایلشون نیست.... این روزا خیلی دوس دارم اون ستاره ی زردو ببینم که ایشون نظرشون عوض شده ....
# واقعا دلم براشون تنگ میشه بااینکه میدونم هیچوقت مطالب وبلاگمو نمیخوندن ولی انگار بودنشون برام دلگرمی بزرگی بود....
*نمیدونم چرا با خوندن پست دوست داشتم اینارو بنویسم ، و واقعا بابت این موضوع از شما معذرت میخوام، خیلی طولانی شد شرمنده ام واقعا

۱۸ بهمن ۹۷ ، ۱۸:۰۱

چوگویک ...

منم چنین چیزی رو با نیمه سیب سقراطی و نویسنده وبلاگ متروکه میم سین پناه تجربه کردم ندیدمشون و فقط برام کسی هستن که نوشته‌هاشون رو میخونم و برای الهه کامنت هم نمیدم زیاد ولی شادیشون شادم میکنه و غم شون غصه دار

همراز

همراز

خنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودش بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

چقدر خوبیم؟

نظرات (۱۱)

ارسال نظر