فصلهای برعکس

يكشنبه, ۲۷ مهر ۱۳۹۹، ۰۹:۵۳ ق.ظ

برگها هرچی که به مرگ نزدیکتر میشن، خوش رنگتر میشن. بعد از مرگ تازه سکوتشون میشکنه. وقتی باد اونارو زیر و رو میکنه، وقتی زیر پا می‌افتن، سقوطشون و لگدمال شدنشون میشه جزئی از خاطرات عاشقانشون.

زمین، شبیه مرگ می‌شه. اما مردم باور نمی‌کنن. احساس زندگی می‌گیرن. ابرها زار میزننن برا درخت‌هایی که به زمستون نزدیکتر می‌شن و آدما درست وقت گریه ابرها با لبخند دنبال عشقشون میرن و بیشتر این عشق‌ها تا بهار سال بعد تموم میشه. انگار فصلهای آدما برعکس فصلهای زمینه. انگار پاییز، بهار آدماست.

#همین

گوش کنیم

۴ ۰
۹۹/۰۷/۲۷

حامد سپهر

۲۹ مهر ۹۹ ، ۱۹:۴۰

سارا

کاش چون پاییز بودم، کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم
برگ های آرزوهایم یکایک زرد می شد
آفتاب دیدگانم سرد می شد
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشکهایم همچو باران
دامنم را رنگ می زد
وه، چه زیبا بود اگر پاییز بودم
وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم.

۳۰ مهر ۹۹ ، ۱۲:۲۴

بندباز **

چه تصویر جالبی از برگ ها و ابرها توی ذهنم ساختید! انگاری هر دو موقع مرگ، حرفی برای گفتن دارند! یا لااقل اون زمان اینقدر صداشون بلند می شه که به گوش بقیه برسه! ابرها در آسمان ساکت راه می روند و ما یادمان می رود اصلا حضور دارند تا وقتی که می بارند! برگ ها بر درختان جوانه می زنند و سبز می شوند و می رقصند اما تا به زمین نیوفتاده اند، صدایشان به گوش ما نمی رسد... انگار مرگ تازه آغاز گفتگوست!!

۰۱ آبان ۹۹ ، ۱۲:۰۲

بانو

یاد ترانه ی پاییز محمد معتمدی افتادم

باز پاییز مرا یاد تو انداخت ببین
سخت افسرده دل و ساکت و بی رنگ شدم
میروم تا ته این جاده تنهایی
بعد تو باز همان شاعر دلتنگ شدم

۰۴ آبان ۹۹ ، ۱۹:۱۸

کلنگ همساده

عاشق جمله آخر شدم. "انگار پاییز، بهار آدمهاست". چه تشبیه زیبا و فوق العاده ای. با اجازه شما می خوام در آینده نزدیک نقل قولش کنم.
همین چند روز پیش میان یک جنگ متراکم و پاییزی پیاده راه می رفتیم و از تنوع رنگ ها لذت می بردیم.

همراز

همراز

خنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودش بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

فصلهای برعکس

نظرات (۸)

ارسال نظر