برای آزادی

دکتر شکوری در یادداشتی نوشته: مردم ما اینروزها نه محتاج امید، بلکه نیازمند بیاد آوردن پیروزیهای انکار شده‌شان هستند.

بله ما مجروحیم ولی بی آنکه بدانیم مدتهاست که پیروز شده‌ایم.

این نسلِ زنده و حاضر در اکنونِ ایران در اوج فروتنی و سکوت کار بزرگی کرده است نسلی که آوازهایش در حنجره‌اش و آرزوهایش در قلبش یخ زده است، نه تنها شکست نخورده بلکه یکی از باشکوه‌ترین نسلهای تاریخ ایران است نسلی که خود اجازه‌ی پرسش نداشته ولی فرزندانی تربیت کرده که می‌پرسند، مجروح هست ولی مغلوب نیست، نسلی که کنجکاویهای سلاخی شده‌اش را دور از چشمهای گزمه‌گان، تیمار و احیا کرده و حالا پرسشهایش همه‌جا پرسه میزند، نسلی که با خشن‌ترین شکل فقر دست‌وپنجه نرم کرده است.

سوال اینجاست که امروز کدام معیار، عیار فتح است؟ 

پاسخ، این پرسش است که امروز کدام داستان، کدام روایت در مویرگ جامعه در جریان است؟ خوب به صدای آرام و نجواگر ذهنها گوش کنید کدام آواز غالب است؟ این موسیقی آرام و موزون، تکثیر آگاهی است که در گوشهای ما فرزندانمان میچرخد، نه صدای گوشخراشِ معدود طبلهای توخالیِ خشونت و جهل، این پیروزی مردم است با تمام کاستی‌هایشان.

این مردم حیرت انگیرِ سربلند، امروز نه گدای امید، بلکه شایسته‌ی ستایش چیرگیهای شکوهمندشان در نبردهای نابرابر هستند.

سوگند به تاریکی قبل از سپیده‌دم که خواهید دید روزی را که تاریخ به احترام فاتحان فروتنِ فردا قصیده‌ها خواهد سرود.

 

این یادداشت از دکتر شکوری رو اینجا گذاشتم که بگم امروز در بیست وچهارم آبان سالروز اعتراضات آبان ۹۸  به چشم خودم دیدم که دانش آموزان خیلی از مدارس دخترانه و پسرانه به اختیار خودشون و به احترام درگذشتگان اعتراضات، از حضور در مدرسه خودداری کردن، اولا احسنت به همچینین دانش‌آموزان فهمیده، و آفرین به پدرو‌مادرهایی که نه تنها مخالفت نکردن بلکه باوجود اینکه نتونستن صدای خودشون رو به دیگران برسونن ولی اینچنین بچه‌هایی تربیت کردن که مطالبه‌گر باشن و حق خودشون رو بگیرن و صدای درگلو خفته‌ی والدینشون باشن. ‌‌

 

#همین